Po deszczu – William Trevor

W tym zbiorze nie ma słabych punktów. Każde z zawartych w nim dwunastu opowiadań jest literacką perełką. I każde świetnym materiałem na filmowy scenariusz. Autor opisuje trudne sytuacje z życia codziennego, będące udziałem wielu ludzi i stanowiące pretekst do pokazania złożoności problemu. Niejednokrotnie krętą ścieżką prowadzi czytelnika do zaskakującej puenty. Większość opowiadań z tego wydania można nazwać swoistym studium uczuć danej postaci. Bohaterami Trevora są m.in. druga żona niewidomego mężczyzny, stąpająca po śladach pierwszej (Żony stroiciela fortepianów), dzieci próbujące oswoić traumę rozwodu rodziców, bezradne wobec decyzji dorosłych (Zabawy dziecięce), młoda kobieta, która przyjeżdża do wielokrotnie odwiedzanego pensjonatu, aby dojść do siebie po kolejnym nieudanym związku (Po deszczu), matka podejrzewająca, że jej leczony niegdyś psychiatrycznie syn jest przestępcą (Matka Gilberta), bezdzietna żona odkrywająca przypadkowo, że mąż ma kochankę i obwiniająca siebie za ten stan rzeczy (Dzień). Najsilniejsze wrażenie wywiera chyba Ład utracony – opowieść o kilkunastoletnim Miltonie, któremu w sadzie ukazała się święta Róża. Czy rzeczywiście chłopiec doznał objawienia, czy też jakaś przyjezdna zabawiła się jego kosztem? Czy kierował nim wewnętrzny przymus głoszenia kazań na ulicy – odkryte nagle powołanie, czy też w taki sposób ujawniła się choroba psychiczna? Dlaczego jego rodzina zdecydowała się na tak drastyczne rozwiązanie?...

Pisarz kreśli bardzo przekonujące portrety psychologiczne opisywanych postaci, wnikliwie analizując ich emocje i zachowania. Drobiazgowe, wręcz fotograficzne opisy otoczenia, w jakim żyją, pogłębiają ich charakterystykę. Dzięki nim również podczas lektury przedstawiane sceny jawią się przed oczami niczym kadry z filmu. Czytelnik łatwo identyfikuje się z bohaterami, a ich historie na długo zapadają w pamięć i skłaniają do przemyśleń. Słusznie William Trevor jest określany mianem mistrza krótkiej formy – w pełni na nie zasługuje.

Moja ocena: 6/6