Puls – Julian Barnes

Jeżeli za sto, dwieście lat ktoś będzie ciekaw, jak wyglądało życie na początku XXI wieku, powinien przeczytać „Puls”, a zwłaszcza cykl „U Phila i Joanny”. To jak zaglądanie w okna domu, w którym co pewien czas grono znajomych spotyka się na kolacji, dyskutując przy tym na bieżące tematy. Z ich rozmów wyłania się obraz współczesnej obyczajowości i problemów, z jakimi ludzie ludzie mierzą się codziennie. Z czym zatem borykają się Europejczycy? Próbują oswoić lęk przed chorobami cywilizacyjnymi i radzą sobie z tym, opowiadając o przebytych badaniach kpiącym tonem. Łatwiej jest im rozmawiać o seksie niż o miłości, jakby uczucia nagle stały się czymś wstydliwym. Powszechny jest wśród nich strach przed bliskością. Zastanawiają się też nad skutkami globalnego ocieplenia. Przyszły czytelnik będzie już znał odpowiedź na pytanie, czy w tym kontekście rzeczywiście jesteśmy ostatnim pokoleniem naprawdę beztroskim, bez jakichkolwiek zmartwień (s. 139).

Znacznie bardziej podobały mi się opowiadania z pierwszej części zbioru niż z drugiej. Jednak każde z nich przedstawia interesującą historię i skłania do refleksji. „Wschodni wiatr” wydaje się pytaniem o granice prywatności w związku. „Pójść do łóżka z Johnem Updikiem” to studium przyjaźni między kobietami. „Świat ogrodników” ukazuje relacje w małżeństwie z ośmioletnim stażem. „Harmonia” zmusza do zastanowienia się nad granicami władzy rodzicielskiej. Dla mnie absolutną perełką w tym zbiorze są „Małżeńskie linie” – poruszająca opowieść o miłości i stracie. Chociaż każde z opowiadań Barnesa można określić jednym zdaniem, nie będzie ono podsumowaniem wyczerpującym temat, ale punktem wyjścia do szukania własnej interpretacji. Bo „Puls” to książka do wielokrotnego czytania, odkrywania kolejnych znaczeń.

Moja ocena: 5/6